Dawno, dawno temu, w małej wiosce, żył sobie rolnik o imieniu Janek. Miał małą farmę, na której hodował kury. Codziennie rano otwierał kurnik i zbierał świeże jajka, które sprzedawał na targu. Z tego zarabiał na życie, opłacał rachunki i kupował ziarno dla swoich kur.

Działo się to w Wielką Sobotę, w małym miasteczku zwanym Pisankowice. Słońce świeciło, bazie puszyły się na drzewach, a dzieci w całym kraju szykowały koszyczki pełne pisanek, czekoladowych jajek i innych słodkości.

Franek i Tomasz byli braćmi. Tomasz – starszy, poważniejszy, dbał o swój wygląd i marzył o romantycznych randkach. Franek – młodszy, sprytny i zawsze gotowy na nowy psikus.

Dawno, dawno temu, w spokojnym miasteczku Le Melville, mieszkał niezwykły paw o imieniu Paweł. Ale nie był to zwykły paw — oj nie! On nie dbał o ogon jak inne pawie. On dbał o... głos!

Na samym skraju szerokiego chodnika, tuż przy szarej kostce brukowej, wyrósł mały, zielony kiełek. Wiosenny deszczyk często go poił, a ziemia była jeszcze wilgotna i miękka.

W głębi dzikiej dżungli, gdzie drzewa sięgają nieba, a liany oplatają wszystko niczym gigantyczne wstążki, żyła sobie gromada wesołych koczkodanów. Koczkodany były znane z tego, że były najsprytniejszymi i najbardziej rozbrykanymi stworzeniami w całej dżungli. Ale co ważniejsze — miały niezwykłe poczucie humoru!

Pewnego słonecznego poranka dwa przyjacielskie koty – Leo i Mia – wyskoczyły z pociągu na Dworcu Centralnym w Warszawie. Mia miała na szyi kolorową mapę, a Leo – plecak pełen przysmaków i… lornetkę, bo chciał wypatrzeć wszystko, co tylko się da!

Wśród zielonej, szumiącej łąki, stał sobie Domek Tadzik. Miał czerwone ceglane policzki, czarne gumiaczki z fundamentów i elegancką, szarą czapkę z dachówek. Na twarzy miał duże, szerokie oczy z szyb, którymi codziennie wypatrywał przygód.