Wśród zielonej, szumiącej łąki, stał sobie Domek Tadzik. Miał czerwone ceglane policzki, czarne gumiaczki z fundamentów i elegancką, szarą czapkę z dachówek. Na twarzy miał duże, szerokie oczy z szyb, którymi codziennie wypatrywał przygód.

Pewnego ranka, dokładnie o 6:42, w pokoju trzynastoletniej Poli rozległ się PIP PIP PIP! – jej budzik w telefonie. Pola była bardzo śpiąca. Tak bardzo, że nawet nie otwierając oczu, zaczęła w półśnie macać po szafce nocnej. Trafiła na telefon, ale zamiast go wyłączyć… 

Był sobie letni, słoneczny poranek — taki, że powietrze pachniało słońcem, trawą i wakacjami. Mała Hania, która miała zaledwie cztery lata i wielkie marzenie o zostaniu syrenką, włożyła różowy kapelusik i sandałki, i razem z mamą oraz ogromnym, kudłatym psem poszła nad jezioro.

W pewnym słonecznym miasteczku nad morzem, tuż obok budynku z napisem "Policia Local", rządziła… nie, nie pan policjant… tylko mewa! Nazywała się Majka i codziennie rano, o ósmej zero-zero, stawała na środku skrzyżowania i zaczynała swoją służbę

Kotka Mira i króliczka Mija były najlepszymi przyjaciółkami. Pewnego słonecznego poranka postanowiły wybrać się na spacer do pobliskiego lasu.

Pewnego razu, w małym miasteczku, gdzie wszyscy mieszkańcy cieszyli się spokojem i ciszą, mieszkał sobie Terrier walijski o imieniu Tofik. Tofik był psem pełnym energii i uwielbiał szczekać. Każdego wieczoru, kiedy tylko robiło się ciemno, Tofik czuł, że musi się podzielić swoimi myślami ze światem.

W malowniczej nadmorskiej zatoce mieszkały trzy miłe syrenki: Melodia, Lilia i Fala. Pewnego słonecznego dnia, mała dziewczynka o imieniu Ania płynęła łódką razem z rodzicami. Ania miała na szyi złoty medalik, który był dla niej bardzo ważny, ponieważ dostała go od swojej ukochanej babci. Kiedy Ania pochyliła się nad burtą łódki, żeby lepiej zobaczyć kolorowe rybki, medalik przypadkiem zsunął się z jej szyi i wpadł do wody.

W małej, spokojnej rybackiej zatoce, u zboczu kamienistego wybrzeża, życie toczyło się wolno i beztrosko. Rybackie chaty stały wzdłuż brzegu, a dzieci bawiły się na piaszczystej plaży, budując zamki z piasku i ścigając się z falami.

W małej wiosce na skraju lasu, mieszkał zły kogut o imieniu Karol. Karol był najwredniejszym kogutem, jakiego kiedykolwiek widzieli ludzie w tej wiosce. Atakował wszystkich: kury, kaczki, a nawet dzieci, które przychodziły po jajka. Kogut był wielki, miał ostre pazury i kolorowe, błyszczące pióra, które wyglądały bardzo groźnie.

Pewnego razu, w magicznym lesie pełnym tajemnic i cudów, żył mały świetlik o imieniu Lumik. Lumik był bardzo odważnym i ciekawskim świetlikiem, zawsze gotowym na nowe przygody. Jego ulubionym zajęciem było latanie po lesie w poszukiwaniu przygód i pomaganie swoim przyjaciołom.

W pewnym malowniczym mieście żyła niezwykła rodzina kun, która znalazła swój dom w najbardziej nietypowym miejscu – w komorze silnika samochodu. Mieszkali tam: tata Kuno, mama Kunia oraz ich troje dzieci: Kunek, Kunka i najmłodsza Kuniątko. Każdego ranka, kiedy właściciel samochodu, pan Marek, szykował się do pracy, rodzina Kun opuszczała swoje schronienie, zanim silnik zaczynał się rozgrzewać...

Dawno, dawno temu, w kolorowym lesie, mieszkały niesforne stworki, zwane Psotnikami. Psotniki były małymi, kolorowymi stworzonkami, które miały zabawne uszka, duże oczy i zawsze szeroki uśmiech na twarzy. Każdy z nich miał inną, niezwykłą umiejętność.

W pewnym magicznym lesie, gdzie drzewa mówiły szeptem, a kwiaty śpiewały melodyjne piosenki, żył sobie ślimak o imieniu Janek. Janek nie był zwykłym ślimakiem – był najszybszym ślimakiem, jakiego kiedykolwiek widziano.

W małej wiosce, położonej w samym sercu rozległego lasu, mieszkała siedmioletnia dziewczynka o imieniu Zosia. Zosia była niezwykle radosnym dzieckiem, które zawsze miało na twarzy uśmiech, a jej piegowata buzia oraz niebieska sukienka sprawiały, że wyglądała jak promyk słońca w pochmurny dzień.